Poriam anar querre d’èrba dei rats. Son pas tant luenh qu’aquò finalament lei pesseguiers. Pamens avèm lo temps de partir barutlar dins de país exotics, avèm encara ren fach au jardin. Anem veire un pauc ma tèrra… Entre lo polaier e lo bassin, davant la muralha i aviá un pichòt ròde amé una gròssa mata d’estragon. Es dins aqueu pichòt ròde que samenave mei falhòus quora la memei lei sieu, mei peses tabèn, e que plantave ma botura de poma d’amor. A cha pauc ganhave un pauc de tèrra sota l’estragon, lo talhave, i mastrolhave lei racinas. Talament qu’un jorn lo derrabère en plen. Aquí aviáu enfin un bèu jardin de au mens… un metre carat. Lo mai es que a costat fasiá trenta ans, belèu mai, que lei galinas cagavon e qu’un pauc d’aquèla tèrra negra degolava dins ma tèrra. En mai d’aquò lei fuelhas dau tilhòt s’amolonavon ‘quí tot l’ivern quora la bisa revolunava. Segur qu’èra bèu mon jardin. Mai davant lo bassin, just a costat, una puta de tepa de grame ! Aquò coma salopariá ! Enfin de tot biais veniá pas trop m’embestiar sus mei tèrras. Deviá aguer comprés, lo tipe, que l’auriáu pas laissat faire. Mai perqué cònte aquò ieu ? A òc, es perqué me siáu dich qu’a publicar de causas sus lo net, valiá autant parlar de causas importantas.
Plantave pas soncament d’armòus ! Fasiáu de boturas tambèn. Au mes d’abrieu la memèi ò la mamà achatavon sièi plants de pomas d’amor au marcat de Veison. Lei plantaviam. Esperave que siegon un pauc bèlas per començar de lei tailhar, de copar lei greus que sòrton de costat que nosautres lei talhèm coma aquò perqué lei fasèm montar an un piquet. Aquò lo metiáu dins un gòt d’aiga amé un pauc de carbon. Au bot d’una setmana lei racinas començavon de sortir. Après metiáu ‘quò dins mon pichòt jardin. Aviáu una autra especialitat : lei patiences (Impaciens sp.). Aquélei que fan un pauc lo jardin sabon qu’es pas besonh d’estre tròp especialista per aquò… Copave un greu de la « paciéncia » de ma maire (que n’ai copat d’autrei puèi) blòu dins l’aiga, tròç de carbon. Dre que i aviá lei racinas metiáu aquò dins un pichòt pòt negre de plastic (d’aquèlei dei plants de poma d’amor). Anem fai tirar ! Fasiáu pas socament de pomas d’amor e de « paciéncia » ! I aviá una planta mitica, una planta mitica dins lei jardins. Nosautrei n’aviam que dins lei pesseguiers d’aquò. L’apelaviam l’èrba dei rats. Mai anar querre d’èrba dei rats ais pesseguiers fai luenh quò, e comença de faire nuech. I anèm deman ? Se siam pas mòrts !
Dins mon segond sovenir siáu au jardin amé ma memèi. Derraba d’armòus, de marrideis èrbas e ieu dins un caire lei bote en tèrra tornamai. Deu estre coma aquò qu’aprenguère lo mestier. Mai aquò es totjorn parier, l’òm saup jamai se l’òm se rapela vertadierament ò se nos l’an fach coma aquò. Belèu es quauqua ren de mitat-inventat, un mite personau ? Bota… Se ne’n garçèm ! Veiretz tot au bot… Mai lo cònte ditz pas se lei armòus tornavon viure ò pas.
Dins mon promier sovenir siáu una estèla e trève entre la debuta e la fin de l’univèrs. Mai aquò es totjorn parrièr, l’òm saup jamai s’aquelei vielhs sovenirs l’òm se ne’n rapela veraiament. Es belèu just que nos l’an talament dich que sembla que l’òm se ne’n rapela. N’i a que dison : « leis estelas e lei pèiras son nòstei sòrres ». Verai? Pas verai? Belèu lo legiguère dins un libre de fisica.
M’an demandat de faire un blòg per lo cors « practica moderna de la lenga » ECUE 1-2-3 de la segonda annada de licéncia d’occitan. Alòrs i siam. Passèm tròp de temps amé aquela pu.. d’ordinador mai siatz pamens totei benvenguts sus «Promiers indians». Onte aquò nos vai menar ? Veirem tot au bot… Coma disiá aqueu que barutlava dins leis escaliers. Farai de pichòts còntes , de pichòts tròçs de vida vists de mei 25 ans. Fai pas trop aut ‘quò ! Mai coma se faliá esperar d’estre vielh e de plus ren veire per posquer contar sa vida!
Promiers indians 